A misteriosa sombra nocturna do peregrino na Quintana, ao pé da catedral de Santiago

José Fonte Sardiña

Contan en Santiago de Compostela que, hai xa un par de séculos, o cóengo máis novo do Cabido da Catedral lle facía as beiras á unha fermosa noviza do mosteiro de San Paio de Antealtares e seica era correspondido por ela.

Os dous namorados, a véspera de que a rapaza tomase os hábitos, decidiron que esa mesma noite, cando a Berenguela dese as derradeiras doce badaladas do día, a mociña fuxiría do convento e o cóengo a agardaría na Quintana, ao pé da torre do Reloxo, vestido de peregrino para que ninguén o puidese recoñecer, e marcharían xuntos fóra de Santiago a vivir libremente o seu amor.

Esa noite o cóengo acudiu puntual á cita coa súa amada e agardou por ela alí ata a saída do sol, pero a noviza arrepentiuse e decidiu ser fiel á súa vocación, tomar os votos definitivos, facerse monxa do convento de San Paio de Antealtares e renunciar ao amor mundano para llo entregar a Deus.

Ela mirábao chorosa desde a ventaíña da súa cela de Antealtares esa e moitas outras
noites, porque o cóengo seguiu acudindo, melancólico, todos os días da súa vida, á
tardiña, desde o mosteiro de San Martiño Pinario onde vivía, coa baldía esperanza de
que a súa amada se decidise unha noite ao acompañar.

Mesmo despois de morto, coma unha alma en pena, non deixou o cóengo de asistir a
aquela ansiada cita e a súa sombra, co hábito e o sombreiro de peregrino, e agarrando
coa man dereita o bordón coa cabaza, aparece diariamente no recanto da dereita, ao pé da torre do Reloxo, contra a noitiña, e non marcha ata que chega a alba do día.

Hai tamén quen di que a sombra deste peregrino reflectida ao pé da torre do Reloxo da Quintana é a do nobre francés Léonard du Revenant, o fillo bastardo do duque de
Borgoña, que veu como penitente a Santiago en peregrinación expiatoria por un crime
que cometera no seu país, cuxa lendaria historia talvez vos conte algún día, e outros
pensan que é o sepultureiro do vello cemiterio da praza que aparece coa pa na man para anunciar a morte dalgún compostelán.

Eu mesmo, que puiden ver esta sombra moitas veces ao pasar de noite pola Quintana e sentín un arrepío o día que escoitei, mentres a contemplaba, as doce badaladas do reloxo da Berenguela, dou fe de que, for a do espírito do cóengo for a do fillo bastardo do duque de Borgoña ou a do sepultureiro do cemiterio da praza, non deixa de presentarse á súa cita ningún día, coa excepción daqueles primeiros meses deste ano nos que, coincidindo coas obras da catedral, misteriosamente deixou de aparecer. Os máis descridos din, e seguramente terán razón, que é o reflexo da luz do farol sobre o piar que hai ao lado; así e todo, a min gústame pensar que algo de verdade, polo menos poética, haberá tamén nestas lendas.

 

Lea también

Sete anos da presentación de “Los disfraces de la traición”, de Olga Rico

José Fonte Sardiña O día 10 de marzo de 2017, presentabamos na Casa da Cultura …