«El demonio» versus «O demo»

burgoajjburgoa@hotmail.com-TIRANDO A DAR

La sociedad actual ya no habla del Demonio; hoy no forma parte de las creencias, costumbres y leyendas populares. Es lógico; el Maligno ha sido reemplazado y está muy bien representado por los Cuatro Jinetes del Apocalipsis (políticos, sindicalistas, jueces y banqueros), siniestros personajes que aparecen todos los días en los medios de comunicación.

He estado hace pocos días en Madrid, y como siempre que voy a la capital del Reino visito una de las pocas estatuas que se han erigido en el mundo al Demonio. En el parque del Buen Retiro se levanta esta estatua, obra de Ricardo Bellver del año 1878, eufemísticamente llamada Monumento al Ángel Caído, pues como los madrileños dicen con su habitual gracejo: “El Demonio, al fin y al cabo, es un Ángel venido a menos”.

BURGOA-9-A

En el continente americano se levantan dos conocidas estatuas del Demonio. La denominada “La caída de Lucifer”, pude contemplarla el pasado mes de Agosto en uno de los lugares más visitados de New York, el Rockefeller Center. Algunos neoyorquinos en vez de llamar a ese personaje Lucifer (Portador de luz) prefieren utilizar el nombre anterior a su expulsión de los Cielos, Luzbel (Luz bella).

En La Habana, dentro de los jardines del Capitolio, se encuentra una nueva representación del Diablo, escultura que en mi viaje a Cuba hace cuatro años no me fue dado contemplar. Se la conoce con el nombre de Monumento al Ángel Rebelde, y en esta ocasión se muestra en una actitud desafiante, alzando su brazo hacia las alturas.

BURGOA-9-B
En Galicia case nunca represéntanse nin o Demo, nin tampouco o seu lugar de traballo, o Inferno. Pasei moitos anos fotografando nesta terra máis de 5.000 cruceiros e petos de ánimas, vindo con moita frecuencia o Purgatorio nos seus retablos e case nunca o Inferno. O galego ten claro que sempre hai una segunda oportunidade, de aí que especialmente crea no Purgatorio. Non obstante cree que o Demo polo menos merece un respecto, e así opina dese persoeiro co seu sentidiño antropolóxico e a súa habitual retranca: “Coidadiño, o Demo tamén é xente”.

Como caso único en Galicia, no cruceiro con peto de ánimas do Toural en Vilaboa, camiño de Pontevedra, aparecen, de arriba a abaixo, o Ceo, o Purgatorio, o Inferno e o Limbo. Na parte alta o Ceo (coa Virxe pregando na cruz), seguen o Purgatorio (retablo alto, onde aparecen varios cregos entre as lapas) e o Inferno (retablo baixo, onde pódese ver o Demo coroado como rei). Ao pé da plataforma atópase o Limbo dos Xustos, que neste caso consiste na terra baixo o pousadoiro do cruceiro, onde os país enterraban aos infantes mortos sen bautizar naqueles tempos nos que a igrexa mandaba soterrar a estes nenos a carón da parede exterior do cemiterio, ou sexa fóra da terra sagrada do camposanto.

burgoa-9-c

Lea también

Seleccionados os catro proxectos para as Residencias Artísticas Mariñán de Literatura e Pensamento

Francisco Rodríguez Casal, Esperanza Mariño Davila, Laura Martínez Mateo e Carmen Marina Vidal Valiña son …

Un comentario

  1. E… seguindo coa antropolóxica retranca galega: «Deus é bo, pero o Demo tampouco é malo»…